Autor stawia w pracy bardzo ważne, wręcz fundamentalne pytania: czym ma być współczesna edukacja literacka, jakim celom powinna służyć, w jaki sposób winno się ją organizować i realizować, jaki winien być jej status. Pytania owe wynikają z jeszcze szerszego (bo nie tylko polonistycznego) namysłu. Krakowski badacz nie waha się zastanawiać nad samą filozofią nauczania, problematyzować jego istoty. Omawiana książka to nie tylko refleksja nad celami kształcenia literacko-kulturowego – to również filozoficzno-edukacyjny namysł nad ogólnymi celami szkolnictwa. Jaka jest celowość szkoły? Po co jest edukacja? Czemu i/lub komu ma ona służyć?

Nie ukrywam, że dawno nie czytałem pracy z zakresu dydaktyki polonistycznej, w której postawione byłyby tak ważne, podstawowe pytania dla tej dyscypliny. Co jednak najistotniejsze – i co konstatuję z najwyższą satysfakcją – na wszystkie owe pytania Witold Bobiński udziela w swej monografii satysfakcjonujących metodycznie, pogłębionych i przemyślanych odpowiedzi.

Autor jednoznacznie formułuje zadania edukacji polonistycznej, w tym literackiej, rozumianej przez niego (słusznie) jako strumień w szerokim nurcie kształcenia ogólnego. Ma ona służyć ujawnianiu podmiotowości człowieka (ucznia), włączaniu go w środowisko społeczne oraz wyposażaniu w kwalifikacje i dyspozycje potrzebne do prowadzenia życia dającego satysfakcję i otwartego na potrzeby innych. Przede wszystkim ma jednak służyć ocaleniu czytania.

Z recenzji prof. dr. hab. Bogusława Skowronka