Książka stanowi zbiór szkiców poświęconych reprezentacji (męskiego) homoseksualizmu w literaturze polskiej. Ramy chronologiczne pracy obejmują cały niemal XX wiek. Podobnie szeroko nakreślone są granice genologiczne - autora interesuje proza, liryka, ale także zagadnienie recepcji twórczości literackiej eksponującej tematykę homoseksualną. Z pracy Wojciecha Śmiei wyłania się klarowny obraz specyfiki polskiej „literatury homoseksualnej” – szkice problemowe ujęte zostały w klamrę szerszego zamierzenia teoretycznego.

Autor stara się dowieść swoich tez dotyczących:
– statusu genologicznego pojęcia literatura homoseksualna;
– periodyzacji sposobów reprezentowania homoseksualności;
– niemożności wpisania rozwoju polskich sposobów reprezentowania homoseksualności w quasi-uniwersalne wzorce, np.: przedemancypacyjność – emancypacja – postemancypacyjność;
– stylistycznej, tematycznej i strukturalnej inspiracji twórczością Gombrowicza wśród autorów literatury homoseksualnej lat osiemdziesiątych;
– roli stereotypów narodowych i katolickiej religijności w konstruowaniu homoseksualnej/gejowskiej podmiotowości w literaturze dwóch ostatnich dekad XX wieku.

SPIS TREŚCI

Wstęp

1. Kanon i kanony, czyli jak rozumieć pojęcie „literatura homoseksualna”?

2. „Dlaczego Pana powieść nie jest homoseksualna?” Zmowa mężczyzn Jarosława Iwaszkiewicza – próba lektury

3. Mit i muzyka w funkcji ekspresji „niewypowiadalnego pożądania”. O Psyche Jarosława Iwaszkiewicza

4. Boy i homoseksualizm. Literatura, prawo i ten przeklęty homoerota we własnej osobie

5. Matryca Gombrowicza. Ojczyzna jako closet i fantazmat Synczyzny w literaturze lat osiemdziesiątych

6. Historia pożądan(i)a. Czy homoseksualista potrzebuje historii?

7. „Style odbioru” tematyki homoseksualnej w literaturze ostatniej dekady PRL

8. Między sublimacją a „bydleniem”. Wątki homoseksualne w literaturze lat dziewięćdziesiątych

Bibliografia

Indeks nazwisk

Nota bibliograficzna

Summary