"Wstręt" to nazwa jednego z najbardziej gwałtownych afektów, do jakich jest zdolny ludzki system percepcji. Kant, jeden z pierwszych teoretyków wstrętu, określa go jako "potężne doznanie witalne". Doznania witalne "przenikają ciało, tak dalece, jak dalece jest w nim życie". Jakkolwiek byłyby wyzwalane - za pośrednictwem węchu, dotyku, wzroku czy intelektu - zawsze uderzają "w cały system nerwowy". Gdy odczuwamy wstręt, wszystko zdaje się zagrożone. Wstręt jest stanem alarmowym i stanem wyjątkowym, ostrym kryzysem w obliczu niedającej się asymilować inności, konwulsją i walką, w której literalnie chodzi o "być albo nie być" - z wprowadzenia

SPIS ROZDZIAŁÓW:

WPROWADZENIE: Między odruchem wymiotnym i śmiechem. Główne punkty filozofii wstrętu

1. Wstręt jako tabu i wszechobecność wstrętu w teorii estetycznej

2. Taediogenne strefy, wstrętne czasy: konstruowanie idealnie pięknego ciała ludzkiego

3. "Potężne doznanie witalne" a organon filozofii, sąd wstrętu u Kanta

4. Poezja rozkładu - "piękny wstręt" i patologia "romantyczności"

5. Wstręt jako negowanie: Nietzscheańska "tragedia" poznania

6. Freud i psychoanaliza smrodu: libido, wstręt, rozwój kultury

7. Anioł wstrętu - Kafkowska poetyka "niewinnego" używania "siarkowych" rozkoszy

8. Święty wstręt (Bataille) i lepka marmelada egzystencji (Sartre)

9. Abiektywna matka (Kristeva), abject art, konwergencja wstrętu, realności i prawdy

LITERATURA CYTOWANA

INDEKS NAZWISK