Opowieść poświęcona Złemu Tyrmanda od samego początku zaciekawia. Intrygujące jest podjęcie tematu, który, wydawałoby się, został najpierw przewalcowany przez krytykę literacką, potem zaś w trybie szczegółowym omówiony przez Ryszarda K. Przybylskiego oraz Ingę Iwasiów w poważnych i dobrych książkach. Trzeba pewnej brawury, by wybrać powieść mającą tak świeżą literaturę przedmiotu - brawury i własnego pomysłu. W miarę czytania książki przekonujemy się, że autor miał jedno i drugie, że wykazał się nie tylko odwagą, ale i mądrością. jego opowieść jest przemyślana, dobrze skomponowana, napisana z wnikliwością i rozmachem. Autor wyszedł od prostego pomysłu, że książka Tyrmanda została "niedoczytana" - przede wszystkim zbyt słabo osadzona w kulturowym i historycznoliterackim kontekście swego czasu. I postawił tezę, że Zły to plebejska epopeja. Plebejskość u Tyrmanda polega na ustawicznym odwoływaniu się do folkloru miejskiego i kultury popularnej; epickość zaś polega na uwzniośleniu przedstawianego świata - na wyposażeniu bohaterów i fabuły w rekwizyty heroiczne, a także na wpisaniu w przedstawiany świat etosu przyzwoitości.

Prof. dr hab. Przemysław Czapliński 

SPIS TREŚCI

Zagajenia

1. Tekst "imion własnych"

1.A. Detektywów dwóch o imionach protagonistów watku kryminalnego

1.B. Figuranci?

2. Wróg publiczny?

2.A. Wielkość i upadek Filipa Merynosa

2.B. ... I cały ten jazz

2.C. Potęga prasy?

2.D. Gatunki plebejskie

Aneks

3. O dziewicach i wampach

4. Z Bachtinem pod "rękie":  medytacje stylistyczne

4. A. Wskrzeszenie słowa?

4. B. Intonacje

5. Gdzie jest narrator, czyli o meandrach opowiadania. Ogólne (nie) porozumienie i rozwiązanie klubu