Książka ta rozpatruje zjawisko kryzysu powieści jako mieszczące się w ramach ogólnych przejawów kryzysów kultury. Proces taki daje się zinterpretować w sposób zobiektywizowany w obrębie „kryzysowej teorii dziejów" jako forma zakłócenia przebiegu komunikacji literackiej. Istotniejszy wszakże jest zsubiektywizowany charakter omawianego kryzysu -i w tym znaczeniu zjawisko to mieścić się może w kręgu badań antropologii kultury. Dlatego też podkreślany jest wyraźnie autokreacyjny charakter kryzysowych procesów. W szczególności analizuje się takie czynniki generujące kryzys powieści, jak: „wyczerpanie" - występujące na terenie tematyki powieści, jej relacji intertekstualnych, wartości informacyjnej; konflikty w ramach poetyki gatunku, powstające na tle antytezy dokumentarności i usensownienia; podobne konflikty zachodzące pomiędzy uznawaniem potrzeby albo szkodliwości występowania wewnątrzpowieściowej interpretacji. W związku z końcowymi uwagami na temat przyszłościowych konsekwencji ewentualnego kryzysu powieści rozważana jest relacja między formami powieściowymi „wysokimi" i „niskimi". Druga część książki obejmuje uwagi na temat pojęć istotnych dla analizy części pierwszej: gatunkowości, interpretacji, tradycji. Trzecia część wreszcie zawiera analizy wybranych utworów literackich.
Cena detaliczna: 32.00 PLN
format A5, ilość stron: 373