Literatura dla dorosłych i niedorosłych przywraca prawo zadawania pytań pozornie naiwnych, ale dotyczących spraw najważniejszych: o nasze obowiązki wobec drugiego człowieka, granice wolności, prawo do rozpaczy lub buntu, o nasze działania wobec przejawów nierówności, ubóstwa, wykluczenia czy niszczenia ekosystemu. Zadaje pytania (lub prowokuje do ich postawienia) o to, jak oswoić choroby ciała i umysłu, czy można zrozumieć „inny umysł”, czy bieda jest zasłużona, po co buntują się starzy, jak uwierzyć w mądrość natury, jak bronić jej przed degradacją, dlaczego „ci inni” nie są tacy jak my, jak zrobić im miejsce obok siebie.

Autorka wcześniejszych i bardzo znaczących dla edukacji polonistycznej monografii, w których walcząc o uczniowskiego czytelnika, podkreślała wartość uruchomiania na lekcji różnych sposobów czytania (Przyjemność i odpowiedzialność w lekturze. O praktykach czytania literatury w szkole, Kraków 2009) oraz ukazywała wielorakie możliwości związane z realną szansą na rozwój uczniowskich czytelniczych przyjemności (W poszukiwaniu czytelnika. Diagnozy, inspiracje, rekomendacje, Kraków 2016), tym razem podjęła się zadania chyba najtrudniejszego: uobecnienia w świadomości dzieci i młodzieży (a pośrednio i dorosłych) przestrzeni pozornie nieistniejących, spychanych na margines. (…) Autorka monografii akcentuje siłę żarliwości lekturowego przeżycia, uruchomiającego „narracyjną wyobraźnię”, uważność i prowadzącego w konsekwencji do usłyszenia pytań, jakie przeżyta lektura stawia z jednej strony zewnętrznemu światu, a z drugiej – samemu czytelnikowi. Lekturowe pytania niepokoją i nie pozwalają na obojętność. Są rodzajem wyzwania etycznego, prowokującego do zmiany świadomościowych stereotypów, a co szczególnie ważne, inspirują do działań, które mogą przynieść realną zmianę złych społecznych praktyk.

Z recenzji prof. dr hab. Grażyny Tomaszewskiej