W pięknym rozmyślaniu filozof zmaga się z nadzieją przetrwania po śmierci, odnajdując
w sobie brak umysłowej i duchowej zgody na naiwną wizję tamtego świata jako świata podwojonego, kopii tego świata. Trzeba pogrążyć się w żałobie po każdym obrazie, po każdym przedstawieniu.

W 1996 roku osiemdziesięciotrzyletni Paul Ricoeur zadał sobie pytanie: „Co mogę powiedzieć o mojej śmierci?” Jak „odprawić żałobę po woli-istnienia po śmierci”? Ta długa refleksja o umieraniu, o związku konającego ze śmiercią, jak również o życiu po śmierci (zmartwychwstanie) jest podwójnie zapośredniczona: po pierwsze w opowiadaniach tych, którzy przeszli przez obóz (Jorge Semprun, Primo Levi), po drugie w tekstach wielkiego egzegety Xaviera Léona-Dufoura o zmartwychwstaniu. 

Druga część książki, której filozof sam nadał tytuł „Fragmenty” (poświęcone „czasowi dzieła” i „czasowi życia”, przypadkowi urodzenia się chrześcijaninem i bycia zaliczonym do grona chrześcijańskich filozofów, kontrowersji, Derridzie, Ojcze nasz…)  składa się z tekstów powstałych w 2004 i 2005 roku. Są to krótkie formy zapisywane drżącą ręką z okresu, kiedy Ricoeur był już bardzo zmęczony. Ostatni, z Wielkanocy 2005, powstał na miesiąc przed śmiercią.

Paul Ricoeur, wielki filozof XX wieku, zmarł 20 maja 2005.

Wstęp: Olivier Abel.

Posłowie: Catherine Goldenstein.