Czy sztuka/tekst literacki cokolwiek odzwierciedla? Powtarza? Tworzy światy możliwe? Funduje nową rzeczywistość?... Polemizując z koncepcją mimesis jako „rzeczywistości przedstawionej” Ericha Auerbacha, szwedzki teoretyk literatury prezentuje historię i ewolucję tego pojęcia. Od platońskiego wygnania poetów z państwa, przez cervantesowskie imitatión, projekt przywrócenia złotego wieku, rêverie Rousseau, czyli marzenie o mediacji między bliskością a dystansem, po gjentagelse Kirkegaarda: tu ruch powtórzenia prowadzi nas do tego, co nowe. Teorie mimesis według Melberga rozpoczynają się od filozofii podobieństwa Platona, kończą zaś na różni Derridy i repetycji de Mana.

HORYZONTY NOWOCZESNOŚCI poświęcone są prezentacji studiów nad tymi nurtami w literaturze, teorii, filozofii i historii kultury, których specyfikę określają horyzonty nowoczesności. W monografiach oraz zbiorach prac polskich i tłumaczonych, składających się na kolejne tomy serii, problematyka nowoczesności stanowi punkt dojścia, obszar centralny bądź przedmiot krytycznych odniesień i przewartościowań - pozostając niezmiennie w kręgu zasadniczych badawczych zainteresowań.

Arne Melberg - ur. 1942 w Sztokholmie, szwedzki eseista i literaturoznawca, profesor uniwersytetu w Oslo, opublikował wiele prac na temat historii i teorii literatury, m.in. Nagra vandningar hos Holderlin [Kilka zwrotów u Holderlina], 1995; Lasa langsamt [Czytać powoli], 1999; Forsok att lasa Nietzsche [Próby czytania Nietzschego], 2001. Teorie mimesis ukazały się w 1992 w szwedzkim wydawnictwie Symposion, zrewidowaną wersję angielską opublikowano w 1995 w Cambridge University Press.