Celem tej pracy jest ustalenie pól sygnifikacji czasowników rzucać (pol.), werfen (niem.) i kasta (szwedz.) oraz stworzenie wspólnego, nadrzędnego modelu konceptualizacji pojęcia rzucania w tych trzech językach.

SPIS TREŚCI

1. ZAŁOŻENIE METODOLOGICZNE
1.1. leksykon mentalny
1.2. Schematy wyobrażeniowe
1.3. ICM - Wyidealizowany Model Kognitywny
1.4. Metafory pojęciowe i hipoteza inwariancji
1.5. Kognitywne aspekty frazeologizmów. Motywacja semantyczna
1.6. Kategoria radialna i model sieciowy
1.7. Kategoria semazjologiczna czasownika rzucać

2. ANALIZA
2.1.Polisemia czy subtrajektorie?
2.2. Fizycznie czy wyobrażeniowo?
2.3. Ruch fizyczny
Czym rzucamy? Presuponowana ręka - Rzucamy się - Atak - Kierunek - Kto (sieę) rzuca? - Konceptualizacja absolutna - Transfer fizyczny, ale nie dosłownie rzucanie - "Zastosowanie środków" jako transfer
2.4. Ruch wyobrażeniowy
"Zerwać, zaprzestać, zrezygnować" - Rzucanie jako jeden ze sposobów konceptualizacji czynności mówienia - Aspekty rzucania w metaftonimiach wzroku - Osobliwe ujęcie ataku - Cień - światło - Konfrontacja z żywiołem wody oraz żegluga jako wariant drogi - Pogrążenie w żywiole. Zaangażowanie - sterowanie przez los i neiznane czynniki zewnętrzne - Przeszkody rzucone na drogę
2.5. Kryteria mieszane
Frazy gestyczne - "rzucanie" jako gest abstrakcyjny - Typologia fraz gestycznych i kinetycznych w ramach kategorii rzucania - Sztaudyngerowskie ścieżki konceptualizacji - Pragmatyczny ekskurs wraz z ukłonem w stronę kognitywnej teorii przypadka.

3. PRÓBA PODSUMOWANIA

3.1. Wnioski mikrosemantyczne
3.2. Makrownioski