Pamiętniki kwestarza ukazały się w roku 1844 jako trzecia seria Obrazów litewskich i są najpopularniejszą powieścią Chodźki. Forma pamiętnikarska pozwoliła mu na ukazanie prywatnych scen z życia zaścianka, a także wielkich wydarzeń historycznych widzianych z tej ograniczonej perspektywy. Powieść zawiera – czerpane z dziecięcych wspomnień autora – malownicze opisy obyczajów szlachty litewskiej tuż przed zaborami i w okresie napoleońskim, a przede wszystkim barwne portrety postaci charakterystycznych: fikcyjnych i historycznych (Radziwiłłowie, Napoleon). Pamiętniki kwestarza porównano z Pamiętnikami Soplicy Henryka Rzewuskiego, mieszczącymi się w tym samym nurcie gawędy szlacheckiej. Nawiązaniem do trzeciej serii Obrazów litewskich były Nowe pamiętniki kwestarza, opublikowane po śmierci Chodźki.

Ignacy Chodźko (1794-1861) pisarz, członek Towarzystwa Szubrawców, pełnił funkcje obywatelskie i administracyjne na Wileńszczyźnie. Ukończył studia na uniwersytecie w Wilnie, pisywał satyryczne artykuły; jego pierwsze utwory poetyckie (ody, anakreontyki, epigramaty) utrzymane są w konwencji klasycystycznej. Debiutem powieściowym Chodźki był Poddany (1829), a popularność przyniosły mu – będące odwrotem od klasycyzmu - Obrazy litewskie (1840-1862, Vi serii) i Podania litewskie (1852-1860, IV serie), które zyskały mu miano „rzecznika szlachetczyzny”.