Po wieży Babel - łącząca starożytną retorykę, historię literatury i krytykę, językoznawstwo i filozofię języka w ambitnej próbie stworzenia ogólnej poetyki i przekładu w chwili wydania drukiem (1973) została przez wielu krytyków przyjęta podejrzliwie jako anachroniczne dzieło outsidera. Kilkakrotnie następnie wznowiona, stanowi dziś uznane dzieło klasyczne, kamień milowy na drodze badań interdyscyplinarnych, wyznaczających przestrzeń nowego dyskursu w światowej humanistyce. Nadal jednak stanowi interesującą i inspirującą lekturę zarówno dla tych, którzy na gruzy wieży Babel patrzą jak na świadectwo największej katastrofy w dziejach ludzkości, jak również dla tych, którzy wielość języków traktują jako wciąż bijące źródło nadziei.