Ukazując dziecko można wyrazić to, co istotne dla człowieka. Obraz dziecka w literaturze Młodej Polski nie był jedynie kontynuacją romantycznego mitu, lecz stanowił odrębny motyw literacki podlegający na przełomie XIX i XX wieku istotnym przemianom, związanym z narodzinami nowej wizji i nowego sposobu myślenia o człowieku w ogóle. Autorka rozpatruje „obecność dziecka” w dziełach młodopolskich poetów i prozaików, zarówno w ujęciu realistycznym, jak i symbolicznym: postaci dziecięce w ówczesnym dramacie, zwłaszcza w dziełach Stanisława Wyspiańskiego, „straszne dzieci” z twórczości Witkacego, motyw dziecka w poezji Tetmajera, Micińskiego, Staffa i Leśmiana, wątek „powtórnego dzieciństwa” w prozie Brunona Schulza.

Spis treści

Historia dziecka i historia literatury

Część I
Z przemian tematu dziecka w literaturze Młodej Polski
Dziecinne i wzniosłe, głupie i rozumne
Dziecko i tajemnica życia
Dzieci, pajace i lalki

Część II
Mali świadkowie w dramacie świata
„Dramaty z dziećmi"
Dziecko - dramat. Postacie dziecięce w dramatach
Stanisława Wyspiańskiego

Część III
Poetyckie marzenie o dziecku i dzieciństwie
Dzieciństwo utracone i odzyskane
Muszin Kazimierza Tetmajera jako elegia dzieciństwa
Dziecko i „duch jasny". Wilia Tadeusza Micińskiego
„Pamięć dzieciństwa" i „obecność dziecka" w poezji Leopolda Staffa
„Byłem dzieckiem..." Elegie dzieciństwa Bolesława Leśmiana

Część IV
„Dojrzeć do dzieciństwa"
„Powtórne dzieciństwo" w twórczości Brunona Schulza
Obraz Króla Olch w prozie Schulza
Fantazmaty dzieciństwa. Glosa do Wiosny Schulza
Dzieciństwo się skończyło?
Nota bibliograficzna
Indeks nazwisk